-
شعردانه
|
-
قمری
جان صفتی
در ره دل پیدا شد
در ره دل چه لطیف است سفر
هیچ مگو
گفتم ای دل چه مه‌ست این؟
دل اشارت می‌کرد
که نه اندازه توست این
بگذر
هیچ مگو
مولانا -
گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزوی خام و نشدبه لابه گفت شبی میر مجلس تو شوم
شدم به رغبت خویشش کمین غلام و نشدپیام داد که خواهم نشست با رندان
بشد به رندی و دردی کشیم نام و نشدرواست در بر اگر می‌تپد کبوتر دل
که دید در ره خود تاب و پیچ دام و نشدبدان هوس که به مستی ببوسم آن لب لعل
چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشدبه کوی عشق منه بی‌دلیل راه قدم
که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشدفغان که در طلب گنج نامه مقصود
شدم خراب جهانی ز غم تمام و نشددریغ و درد که در جست و جوی گنج حضور
بسی شدم به گدایی بر کرام و نشدهزار حیله برانگیخت حافظ از سر فکر
در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد
حافظ
اولی
میبینم آن شکفتن شادی را (:
-
گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
بسوختیم در این آرزوی خام و نشدبه لابه گفت شبی میر مجلس تو شوم
شدم به رغبت خویشش کمین غلام و نشدپیام داد که خواهم نشست با رندان
بشد به رندی و دردی کشیم نام و نشدرواست در بر اگر می‌تپد کبوتر دل
که دید در ره خود تاب و پیچ دام و نشدبدان هوس که به مستی ببوسم آن لب لعل
چه خون که در دلم افتاد همچو جام و نشدبه کوی عشق منه بی‌دلیل راه قدم
که من به خویش نمودم صد اهتمام و نشدفغان که در طلب گنج نامه مقصود
شدم خراب جهانی ز غم تمام و نشددریغ و درد که در جست و جوی گنج حضور
بسی شدم به گدایی بر کرام و نشدهزار حیله برانگیخت حافظ از سر فکر
در آن هوس که شود آن نگار رام و نشد حافظاولی
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا رابده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا رافغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما راز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا رامن از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا رااگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم
جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا رانصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا راحدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما راغزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را حافظدومی
میبینم آن شکفتن شادی را (:
-
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا رابده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا رافغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما راز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا رامن از آن حسن روزافزون که یوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا رااگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم
جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا رانصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا راحدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما راغزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را حافظدومی
دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم
نقشی به یاد خط تو بر آب میزدمابروی یار در نظر و خرقه سوخته
جامی به یاد گوشه محراب میزدمهر مرغ فکر کز سر شاخ سخن بجست
بازش ز طره تو به مضراب میزدمروی نگار در نظرم جلوه می‌نمود
وز دور بوسه بر رخ مهتاب میزدمچشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ
فالی به چشم و گوش در این باب میزدمنقش خیال روی تو تا وقت صبحدم
بر کارگاه دیده بی‌خواب میزدمساقی به صوت این غزلم کاسه می‌گرفت
می‌گفتم این سرود و می ناب میزدمخوش بود وقت حافظ و فال مراد و کام
بر نام عمر و دولت احباب می‌زدم حافظسومی
-
🪑طلبِ منصبِ فانی نکند صاحب عقل
عاقل آن است که اندیشه کند، پایان را... -
دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم
نقشی به یاد خط تو بر آب میزدمابروی یار در نظر و خرقه سوخته
جامی به یاد گوشه محراب میزدمهر مرغ فکر کز سر شاخ سخن بجست
بازش ز طره تو به مضراب میزدمروی نگار در نظرم جلوه می‌نمود
وز دور بوسه بر رخ مهتاب میزدمچشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ
فالی به چشم و گوش در این باب میزدمنقش خیال روی تو تا وقت صبحدم
بر کارگاه دیده بی‌خواب میزدمساقی به صوت این غزلم کاسه می‌گرفت
می‌گفتم این سرود و می ناب میزدمخوش بود وقت حافظ و فال مراد و کام
بر نام عمر و دولت احباب می‌زدم حافظسومی
مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوستواله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس
طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوستزلف او دام است و خالش دانه آن دام و من
بر امید دانه‌ای افتاده‌ام در دام دوستسر ز مستی برنگیرد تا به صبح روز حشر
هر که چون من در ازل یک جرعه خورد از جام دوستبس نگویم شمه‌ای از شرح شوق خود از آنک
دردسر باشد نمودن بیش از این ابرام دوستگر دهد دستم کشم در دیده همچون توتیا
خاک راهی کان مشرف گردد از اقدام دوستمیل من سوی وصال و قصد او سوی فراق
ترک کام خود گرفتم تا برآید کام دوستحافظ اندر درد او می‌سوز و بی‌درمان بساز
زان که درمانی ندارد درد بی‌آرام دوست حافظچهارمی
-
مانده ام خیره به راه
ن‍ـه مرا پای گری‍ـز
نه مرا تاب نگ‍ــاه| فریدون مشیری |
-
《دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم
وین دردِ نهان سوز نهفتن نتوانمتو گرمِ سخن گفتن و از جامِ نگاهت
من مست چنانم که شنفتن نتوانم》| شفیعی کدکنی |
-
دیدی که سخت نیست ،تنها بدون من
دیدی که صبح میشود ،شب ها بدون مناین نبض زندگی بی وقفه میزند…فرقی نمی کند
با من …بدون مندیروز گرچه سخت، امروز هم گذشت
طوری نمیشود،..فردا بدون من -
خو بخند از ته دل میشوم غمخوارت
-
گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی
غزلیات سعدی
-
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
#غزلیات سعدی
-
گَوَن از نسیم پرسید
دلِ من گرفته زینجا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟
همه آرزویم، اما
چه کنم که بسته پایم...
به کجا چنین شتابان؟
به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم
سفرت به خیر! اما، تو و دوستی، خدا را
چو ازین کویرِ وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلامِ ما راشفیعی کدکنی -
زندگانی چه هوسناک است ، چه شیرین!
چه برومندی دمی با زندگی آزاد بودن،
خواستن بی ترس،حرف از خواستن بی ترس گفتن،شاد بودن!…
نیما یوشیج برف -
آن گل زودرس چو چشم گشود
به لب رودخانه تنها بود
گفت دهقان سالخورده که : حیف که چنین یکه بر شکفتی زود
لب گشادی کنون بدین هنگام
که ز تو خاطری نیابد سود
گل زیبای من ولی مشکن
کور نشناسد از سفید کبود
نشود کم ز من بدو گل گفت
نه به بی موقع آمدم پی جود
کم شود از کسی که خفت و به راه
دیر جنبید و رخ به من ننمود
آن که نشناخت قدر وقت درست
زیرا این طاس لاجورد چه جست ؟
آن گل زودرس چو چشم گشود
به لب رودخانه تنها بود
گفت دهقان سالخورده که : حیف که چنین یکه بر شکفتی زود
لب گشادی کنون بدین هنگام
که ز تو خاطری نیابد سود
گل زیبای من ولی مشکن
کور نشناسد از سفید کبود
نشود کم ز من بدو گل گفت
نه به بی موقع آمدم پی جود
کم شود از کسی که خفت و به راه
دیر جنبید و رخ به من ننمود
آن که نشناخت قدر وقت درست
زیرا این طاس لاجورد چه جست ؟ -
نیما یوشیج شعر ققنوس
از این راه شوم ،گرچه تاریک است
همه خارزار است و باریک است
ز تاریکیم بس خوش آید همی
که تا وقت کین از نظرها کمی… -
شعر “آی آدمها” از نیما یوشیج
آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!یک نفردر آب دارد می سپارد جان.
یک نفر دارد که دست و پای دائم میزند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید.
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن،
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا تواناییّ بهتر را پدید آرید،
آن زمان که تنگ میبندید
برکمرهاتان کمربند،
در چه هنگامی بگویم من؟
یک نفر در آب دارد می‌کند بیهود جان قربان!
آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید!
نان به سفره،جامه تان بر تن؛
یک نفر در آب می‌خواند شما را.
موج سنگین را به دست خسته می‌کوبد
باز می‌دارد دهان با چشم از وحشت دریده
سایه‌هاتان را ز راه دور دیده
آب را بلعیده درگود کبود و هر زمان بیتابش افزون
می‌کند زین آبها بیرون
گاه سر، گه پا.
آی آدمها!
او ز راه دور این کهنه جهان را باز می‌پاید،
می زند فریاد و امّید کمک دارد
آی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشایید!
موج می‌کوبد به روی ساحل خاموش
پخش می‌گردد چنان مستی به جای افتاده بس مدهوش
می رود نعره زنان، وین بانگ باز از دور می‌آید:
-“آی آدمها”…
و صدای باد هر دم دلگزاتر،در صدای باد بانگ او رهاتر
از میان آبهای دور و نزدیک
باز در گوش این نداها:
-“آی آدمها”…
نیما یوشیج
