-
شعردانه
|
-
از عشق تو دیوانه ترین شاعر شهرم
چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است -
دم رفتن همه از بغض زمین می گویند
از تـــو اما نشَنیدیم در آن دمدمه هیچ
هیچ یعنی من ِ از حسرت رویت دلتنگ
منِ آواره یِ در وسعتِ یک عالمه هیچ
.
اولین صفحـــه تقدیر دو دستم پـر پــوچ
دومین صفحه این قصه بی خاتمه هیچ
بــی تــو اقلیم زمین در نظرم یک کف خاک
هفت دریا همه در چشم ترم یک نمه هیچ
هیچ یعنی که مرا نشنوی از اینهمه بغض
هیچ یعنی که مرا نشنوی از اینهمه هیچ
“بنشین بر لب جــوی و گذر عمـــــر ببین”
ما نشستیم و ندیدیم جز این زمزمه هیچ
-
روزهایم عجیب دلگیرند
مثل آن جمعه ای که تب دارد
با دل من کمی مدارا کن
به خدا قلب هم عصب دارد
-
اِ ــــــــے منتهایِ آرزویِ اُمیدواران ...
-
رفتی ولی کجا، که به دل جا گرفته ای
دل جای توست، گرچه دل از ما گرفته ای
-
«اندیشه معشوق نگهبان خیال است...
عاشق نتواند به خیال دگر افتد! » -
باد می آید و از قافیه ها می گذرد
از غزل های من زخم نما می گذردباد یک آه بلند است که گاهی دم عصر
نرم می آید و از بغض خدا می گذردبوی آویشن کوهیست که می آید یا ...
باد از خرمن موهای رها می گذرد؟زنده رودیست پریشان وسط پیچ و خمش
شب جدا می گذرد ... شعر جدا می گذردچند قرن است که یلدای من کهنه چنار
به غزلخوانی چشمان شما می گذردباد می آید و « رخساره برافروخته است»
شاید « از کوچه معشوقه ی ما می گذرد»"حامد عسگری"
-
این رقص موج زلفِ خروشنده‌ی تو نیست
این سیب سرخِ ساختگی، خنده‌ی تو نیستای حسنت از تکلّف آرایه بی‌نیاز
اغراق صنعتی‌است که زیبنده‌ی تو نیستدر فکر دلبری ز من بی‌نوا مباش
صیدی چنین حقیر، برازنده‌ی تو نیستشبهای مه‌گرفته‌‌ی مردابِ بخت من
ای ماه! جای رقصِ درخشنده‌‌ی تو نیستگمراهی مرا به حساب تو می‌‌نهند
این کسرِشأن چشمِ فریبنده‌ی تو نیستای عمر! چیستی که به هرحال عاقبت
جز حسرت گذشته در آینده‌‌ی نیست -
پیوند عمر بسته به موئیست هوش دار
غمخوار خویش باش غمِ روزگار چیست -
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم
من اینجا تا نفس باقیست می مانم
من از اینجا چه می خواهم،نمی دانم
امید روشنائی گر چه در این تیره گیهانیست
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی
گل بر می افشانم
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید
سرود فتح می خوانم
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت...... (فریدون مشیری) -
لبریز گفتنم، ولی از دیگران بپرس
از خاطرات گمشده‌ی نیمه جان بپرسحال مرا که می‌دوم اما نمی‌رسم
از اسب‌های خسته‌ی نقش جهان بپرستاریخ آشنایی‌مان را سی و سه بار
از چشم خشک بی‌رمق اصفهان بپرسبارانیام، سراغ مرا از خودم نگیر
احوال ابر را فقط از آسمان بپرسصدبار جای رهگذران دیده‌ام تو را
باور نمی‌کنی برو از عابران بپرسما را جواب کرده خدا، جای شکوه نیست
اما تو ای فرشته‌ی نامهربان! بپرس -
-
گرچه گاهی تندبادی شاخه‌ای را هم شکست
سَرو می‌ماند ولی توفان به پایان می‌رسد...
