-
شعردانه
|
-
آن‌چنان زی که بمیری، برهی
نه چنان زی که بمیری، برهند … -
در اندرون من خسته دل ندانم کیست
که من خموشم و او در فغان و در غوغاست… -
نگاه به کار مفیدم، کَس نمی کند
هزار دیده منتظر یک اشتباه من است
-
عیبِ رندان مَکُن ای زاهدِ پاکیزه سرشت
که گناهِ دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن دِرَوَد عاقبتِ کار، که کِشت
-
ای صاحب فتوی، ز تو پرکارتریم،
با اینهمه مستی، از تو هشیارتریم؛
تو خونِ کسان خوری و ما خونِ رَزان،
انصاف بده؛ کدام خونخوارتریم؟
(خیام) -
در کف‌ها، کاسه زیبایی/ بر لب‌ها، تلخی دانایی/ شهر تو در جای دگر/ ره می بر با پای دگر ..
(سهراب سپهری)
-
در اگر بر تو ببندد مرو و صبر کن آن جا
ز پس صبر تو را ,او به سرِ صدر نشاند
و اگر بر تو ببندد همه ره‌ها و گذرها
ره پنهان بنماید که کس آن راه نداند
-
نوح نهصد سال دعوت می نمود دم به دم انکار قومش می فزود
هیچ از گفتن عنان واپس کشید ؟ هیچ انـدر غار خاموشی خزید؟
-
"من را به هیچ بدادی؛
و من هنوز برآنم
که از وجودِ تو مویی
به عالمی نفروشم."|سعدی|
-
دی طفلک خاکبیز غربال بدست
می زد بدو دست روی خود را می خستمی گفت به های های کافسوس و دریغ
دانگی بنیافتیم و غربال شکست -
به هر دل بسـتنم عمری پشیمانی بدهکارم
نباید دل به هرکس بست، اما دوستتدارمپُراز شور و شعف با سر به‌سویت می‌دوم چون رود
تو دریا باش تا خودرا به آغوش تو بسپارمدلآزار است یا دلخواه ماییم و همین یک دل
ببر یا بازگردان من به هر صورت زیانکارمملامت می‌کنندم دوستان در عشق و حق دارند
تو بیزار از منی اما مگر من دسـت بردارم!تو خواب روزهای روشن خودرا ببین ای دوست
شبت خوش گرچه امشب نیز من تا صبح بیدارم -
آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ
اشتیاق تو مرا سوخت کجایی، بازآ
شده نزدیک که هجران تو، مارا بکشد
گرهمان بر سرخونریزی مایی ، بازآ
کرده‌ای عهد که بازآیی و ما را بکشی
وقت آنست که لطفی بنمایی، بازآ
رفتی و باز نمی‌آیی و من بی تو به جان
جان من اینهمه بی رحم چرایی، بازآ
وحشی از جرم همین کز سر آن کو رفتی
گرچه مستوجب صد گونه جفایی، بازآ
-
مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست
که به پیمانه کشی شهره شدم روز الست
من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق
چارتکبیر زدم یک سره بر هر چه که هست
می بده تا دهمت آگهی از سر قضا
که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست
کمر کوه کم است از کمر مور این جا
ناامید از در رحمت مشو ای باده پرست
به جز آن نرگس مستانه که چشمش مرساد
زیر این طارم فیروزه کسی خوش ننشست
جان فدای دهنش باد که در باغ نظر
چمن آرای جهان خوشتر از این غنچه نبست
حافظ از دولت عشق تو سلیمانی شد
یعنی از وصل تواش نیست به جز باد به دست
حافظ شیرازی
️
غزل بیست و چهارم -
چشم تو را اگر چه خُمار آفریده اند
آمیزه ای ز شور و شرار آفریده انداز سُرخیِ لبانِ تو ای خون آتشین
نار آفریده اند و انار آفریده اندیک قطره بوی زلف ترت را چکانده اند
در عطردانِ ذوق و بهار آفریده اندمانند تو که پاک ترینی ، فقط یکی
مانند ما ، هزار هزار آفریده اندزندانی است روی تو در بند موی تو
ماهی اسیر، در شبِ تار آفریده انددستم نمی رسد به تو ای باغِ دوردست
از بس حصار پشت‌ِ حصار آفریده انداین است نسبت تو و این روزگارِ یأس
آیینه ای میانِ غبار آفریده اند . . . -
چقدر جان به لبم کرد این حقیقت بی رحم
چرا همیشه تو را باید از خیال بخواهم؟!
