هرچی تودلته بریز بیرون۶

[Hamid.s]

خورشیدی در جانِ تو پنهان است! دریا از یادِ تو؛ پریشان است
️

[AmirBarsam]

گفته بودم چو بیایی غمِ دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

-سعدی

[بابونــــه]

غم انگیز بود=(((

[Anzw 18]

تو چه دانی که پسِ هر نگهِ ساده من…
چه جنونی
چه نیازی
چه غمی ست؟

-م.امید:)

[Anzw 18]

@ABR_DJ در شعردانه گفته است:

گفته بودم چو بیایی غمِ دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

-سعدی

سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد
که بدانست که دربند تو خوشتر که رهایی

[بابونــــه]

[Hamid.s]

به خود گفتم دل از اندیشهٔ‌ دیدار بردارم
تمامِ عمر «تنها» دست روی دست بگذارم

نباید می‌نوشتم پاسخ آن نامه را اما
نشد از دست‌خط دوست یک‌دم چشم بردارم

نوشتم هرچه از هم دورتر، آسوده‌تر اما
کسی در گوش من می‌گفت من دلتنگِ دیدارم

کسی از دور می‌آید به جنگِ عقل و می‌ترسم
مبادا عشق باشد اینکه می‌آید به پیکارم

اگر شب‌های دلتنگی نمی‌آیم به دیدارت
نمی‌خواهم تو را با گریه‌های خود بیازارم

[Succinate]

من بهشتم، همن در دیدن خندیدن توست
تا تو باشی نشوم خیره به لبهای کسی

مولانا

[Anzw 18]

هرگز از گردش ایام دل‌آزرده مباش
بامدادی‌ست پی هر شب تاری... آری!

[Hamid.s]

ای ما و صد چو ما ز پی تو خراب و مست
ما بی‌تو خسته‌ایم تو بی‌ما چگونه‌ای؟
مولانا

ای مونس روزگار! چونی بی من؟
ای همدم غمگسار! چونی بی من؟

جناب مولانا به زبان دگر

[Hamid.s]

گشته خیال همنشین با عاشقان آتشین
غایب مبادا صورتت یک دم ز پیش چشم ما

مولانا

[Hamid.s]

رفیق خیل خیالیم و همنشین شکیب
قرین آتش هجران و هم‌قران فراق

حافظ

[Nilay]

‏در گلو می‌شکند ناله‌ام از رقت دل،
‏غصه‌ها هست ولی طاقت ابرازم نیست…

هوشنگ ابتهاج

[AmirBarsam]

این پست پاک شده!

[__Aqua]

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟
بى وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا؟

نوش دارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر مى خواستی، حالا چرا؟

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توأم، فردا چرا؟

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده‌ایم
دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا؟

وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار
اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا

شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود
ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا؟

ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
این قدر با بخت خواب آلود لالا چرا؟

آسمان چون شمع مشتاقان پریشان می‌کند
در شگفتم من نمى‌پاشد زهم دنیا چرا؟

شهریارا بی حبیب خود نمى‌کردی سفر
این سفر راه قیامت مى روی تنها چرا؟

شهریار

[Anzw 18]

خيال خام پلنگ ِ من به سوی ماه جهيدن بود
و ماه را ز بلندايش به روی خاک كشيدن بود ...

پلنگ من دل‌خسته ، پريد و پنجه به خالی زد
كه عشق ، ماه ِبلند من ورای‌دست رسيدن بود ...

-حسین منزوی

[پرستو بابایی]

سعدی اندر کف جلاد غمت می گوید
بنده ام بنده به کشتن ده و مفروش مرا

[پرستو بابایی]

بگذر ای ناصح فرزانه ز افسانه ما
بگذارید به ما ،این دل دیوانه ما

[Hhh Hh]

به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظهِ شادی که گذشت
غصه هم میگذرد!
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند
لحظه ها عریانند.
زندگی تجربه تلخ فراوان دارد
دو سه تا كوچه وپس كوچه واندازه
یک عمر بیابان دارد.
ما چه کردیم و چه خواهیم کرد
در این فرصت کم !؟
زندگی ذره كاهیست كه كوهش كردیم
زندگی نام نکویی ست، كه خارش كردیم
زندگی نیست بجز نم نم باران بهار
زندگی نیست بجز دیدن یار
زندگی نیست بجز عشق
بجز حرف
محبت به كسی
ورنه هرخار و خسی
زندگی كرده بسی . .

• سهراب‌‌ سپهری

[jahad_121]

تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم رود، از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه ای تیر غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه
رفتم به در صومعهٔ عابد و زاهددیدم همه را پیش رخت، راکع و ساجد
در میکده، رهبانم و در صومعه، عابدگه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه
روزی که برفتند حریفان پی هر کار زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
من یار طلب کردم و او جلوه‌ گه یار حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه
هر در که زنم، صاحب آن خانه تویی توهر جا که روم، پرتو کاشانه تویی تو
در میکده و دیر که جانانه تویی تو مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه
بلبل به چمن، زان گل رخسار نشان دید پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه نیم، من که روم خانه به خانه
عاقل، به قوانین خرد، راه تو پوید دیوانه، برون از همه، آیین تو جوید
تا غنچهٔ بشکفتهٔ این باغ که بوید هر کس به زبانی، صفت حمد تو گوید
بلبل به غزل خوانی و قمری به ترانه
بیچاره بهایی دلش زار غم توست هر چند که عاصی، زخیل خدم توست
امید وی از عاطفت دم به دم توست تقصیر خیالی به امید کرم توست
یعنی که گنه را به از این نیست بهانه

شیخ بهایی