-
شعردانه
|
-
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم اید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دلداده به آواز شباهنگ
یادم آید تو به من گفتی :
از این عشق حذز کن!
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب آیینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت باد گران است!
تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن
با تو گفتم حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم
نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی
من نه رمیدم نه گسستم
باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم
"حذر از عشق؟" ندانم
نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت....
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید
یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیم
نگسستم نرمیدم
رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم
نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم....
بی تو اما
به چه حالی من از آن
کوچه گذشتم
-
چشم من، چشم تو را دید ولی دیده نشد
من همانم که پسندید و پسندیده نشد
یاد لب‌های تو افتادم و با خود گفتم:
غنچه‌ای بود که گل کرد ولی چیده نشدای که مهرت نرسیده است به من، باور کن
هیچ کس قدر من از قهر تو رنجیده نشد
عاشقت بودم و این را به هزاران ترفند
سعی کردم که بفهمانم و فهمیده نشد -
بسیار بگفتم دل دیوانه ی خود را
پندم نکند گوش زهی خیره ی خود راروی تو همی خواهم و خوبست مرا رأی
تدبیر ندارم چکنم طالع بد رافریاد ز دست دل خودرأی بلاکش
الحق که به جانم شده دشمن دل خود رامست است مدام از قدح شوق تو جانم
بر مست ملامت نرسد اهل خرد راپروانه صفت پیش تو ای شمع جهان سوز
خواهم که بسوزم همگی جسم و جسد رابلبل صفتم ناله هزارست ز شوقت
ای خار چو من کرده گل روی تو صد رااز دیده چنان سیل محبّت بگشایم
کز سینه ی دشمن ببرم زنگ حسد راآن روز که در خاک تنم را بسپارند
بر یاد تو چون روضه کنم خاک لحد رابر جان جهان داغم غم هجر تو تا کی
کم سوز دل سوخته، دارای صمد را-جهان ملک خاتون
-
وه که جدا نمی شود فکر تو از خیال من...
-
ما همانیم که بودیم و
محبت باقی‌ست ...!۰۱:۳۵
-
زِ مهجوران نمی‌جویی نشانی
کجا رفت آن وفا و مهربانی
-
دلتنگ صدای تو و لبریز سکوتم
من غنچه‌ی تبعیدی باغ ملکوتمبر باد نرفته است سر سبزم و عمری است
در باغچه‌ی خاطره مدیون سکوتماز خویش اگر دست کشیدم، نکشیدم
جز نقش تمنای تو در قاب قنوتمگفتم همه‌جا از تو و از خویش نگفتم
من آینه‌ی وصف جلال و جبروتم -
این پست پاک شده!
-
...زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم..._سهراب سپهری
-
یکی از قشنگ ترین حکایت های مولاناست به نظرم
:آن یکی مرغی گرفت از مکر و دام
مرغ او را گفت ای خواجهٔ همامتو بسی گاوان و میشان خورده‌ای
تو بسی اشتر به قربان کردهایتو نگشتی سیر زانها در زمن
هم نگردی سیر از اجزای منهل مرا تا که سه پندت بر دهم
تا بدانی زیرکم یا ابلهماول آن پند هم در دست تو
ثانیش بر بام کهگل بست تووآن سوم پندت دهم من بر درخت
که ازین سه پند گردی نیکبختآنچ بر دستست اینست آن سخن
که محالی را ز کس باور مکنبر کفش چون گفت اول پند زفت
گشت آزاد و بر آن دیوار رفتگفت دیگر بر گذشته غم مخور
چون ز تو بگذشت زان حسرت مبربعد از آن گفتش که در جسمم کتیم
ده درمسنگست یک در یتیمدولت تو بخت فرزندان تو
بود آن گوهر به حق جان توفوت کردی در که روزی‌ات نبود
که نباشد مثل آن در در وجودآنچنان که وقت زادن حامله
ناله دارد خواجه شد در غلغلهمرغ گفتش نی نصیحت کردمت
که مبادا بر گذشتهٔ دی غمتچون گذشت و رفت غم چون می‌خوری
یا نکردی فهم پندم یا کریوان دوم پندت بگفتم کز ضلال
هیچ تو باور مکن قول محالمن نیم خود سه درمسنگ ای اسد
ده درمسنگ اندرونم چون بودخواجه باز آمد به خود گفتا که هین
باز گو آن پند خوب سیومینگفت آری خوش عمل کردی بدان
تا بگویم پند ثالث رایگانپند گفتن با جهول خوابناک
تخم افکندن بود در شوره خاکچاک حمق و جهل نپذیرد رفو
تخم حکمت کم دهش ای پندگو -
این پست پاک شده!
-
آرام می گذرد از خیابان سایه ی کیست؟
شمیم خاک باران خورده می دهد در باد -
با شما هستم من، ای … شما
چشمه‌هایی که ازین راهگذر می‌گذرید
با نگاهی همه آسودگی و ناز و غرور
مست و مستانه هماهنگ سکوت
به زمین و به زمان می‌نگرید
او درین دشت بزرگ
چشمهٔ کوچک بی نامی بود
کز نهانخانه ی تاریک زمین
در سحرگاه شبی سرد و سیاه
به جهان چشم گشود
با کسی راز نگفت
در مسیرش نه گیاهی، نه گلی، هیچ نرست
رهروی هم به کنارش ننشست
کفتری نیز در او بال نشست
من ندیم شب و روزش بودم
صبح یک روز که برخاستم از خواب، ندیدم او را
به کجا رفته، نمی‌دانم، دیری ست که نیست
از شما پرسم من، ای … شما
رهروان هیچ نیاسودند
خوشدل و خرم و مستانه
لذت خویش پرستانه
گرم سیر و سفر و زمزمه‌شان بودند
با شما هستم من، ای … شما
سبزه‌های تر، چون طوطی شاد
بوته‌های گل، چون طاووس مست
که بر این دامنه‌تان دستی کشت
نقشتان شیرین بست
چو بهشتی به زمین، یا چو زمینی به بهشت
او بر آن تپهٔ دور
پای آن کوه کمر بسته ز ابر
دم آن غار غریب
بوتهٔ وحشی تنهایی بود
کز شبستان غم آلود زمین
در غروبی خونین
به جهان چشم گشود
نه به او رهگذری کرد سلام
نه نسیمی به سویش برد پیام
نه بر او ابری یک قطره فشاند
نه بر او مرغی یک نغمه سرود
من ندیم شب و روزش بودم
صبح یک روز نبود او، به کجا رفته، ندانم به کجا
از شما پرسم من، ای شما
طاووسان فارغ و خاموش نگه کردند
نگی بی غم و بیگانه
طوطیان سر خوش و مستانه
سر به نزدیک هم آوردند
با شما هستم من، ای شما
اخترانی که درین خلوت صحرای بزرگ
شب که‌اید، چو هزاران گله گرگ
چشم بر لاشهٔ رنجور زمین دوخته‌اید
واندر آهنگ بی آزرم نگهتان تک و توک
سکه‌هایی همه قلب و سیه اما به زر اندوده ز احساس و شرف
حیله بازانه نگه داشته، اندوخته‌اید
او در آن ساحل مغموم افق
اختر کوچک مهجوری بود
کز پس پستوی تاریک سپهر
در دل نیمشبی خلوت و اسرار آمیز
با دلی ملتهب از شعلهٔ مهر
به جهان چشم گشود
نه به مردابی یک ماهی پیر
هشت بر پولکش از وی تصویر
نه بر او چشمی یک بوسه پراند
نه نگاهی به سویش راه کشید
نه به انگشت کس او را بنمود
تا شبی رفت و ندانم به کجا
از شما پرسم من، ای … شما
گرگ‌ها خیره نگه کردند
هم صدا زوزه بر آوردندما ندیدیم، ندیدیمش
نام، هرگز نشنیدیمش
نیم شب بود و هوا ساکت و سرد
تازه ماه از پس کهسار برون آمده بود
تازه زندان من از پرتو پر الهامش
کز پس پنجره‌ای میله نشان می‌تابید
سایه روشن شده بود
و آن پرستو که چنان گمشده ای داشت، هنوز
همچنان در طلبش غمزده بود
ماه او را دم آن پنجره آورد و به وی
با سر انگشت مرا داد نشان
کاین همان است، همان گمشده ی بی سامان
که درین دخمهٔ غمگین سیاه
کاهدش جان و تن و همت و هوش
می‌شود سرد و خموش
