هرچی تودلته بریز بیرون7

[Hugin.h]

_ بهم‌گفت‌رفیقات‌ارزش‌ندارن

• گفتم‌نمیفروشمشون

_ گفت‌فروختنت :

واقعا‌درست‌ميگفتى.

[Hugin.h]

مراقب حرف زدنتون باشین
خٰاک‌ بِگیرِه پَس‌ نِمیدِه...

[Ramos9248]

مرا جوری در آغوش بگیر
که انگار فردا می ‌میرم.
و فردا چطور؟
جوری در آغوشم بگیر
که انگار از مرگ بازگشته‌‌ام.

[Hamid.s]

دنیا کوچک‌تر از آن است
که گم‌شده‌ای را در آن یافته باشی
هیچ‌کس اینجا گم نمی‌شود.

آدم‌ها به همان خونسردی که آمده‌اند،
چمدان‌شان را می‌بندند
و ناپدید می‌شوند
یکی در مه
یکی در غبار
یکی در باران
یکی در باد
و بی‌رحم‌ترین‌شان در برف

آن‌چه به جا می‌ماند رد پائی‌ است
و خاطره‌ای که هر از گاه پس می‌زند
مثل نسیمِ سحر
پرده‌هایِ اتاقت را ...!

عباس_صفاری

[ماهلین سایتمون]

گفتم ك بدانید، وفا، عشق، دروغ است
من تجربه کردم، به همین قبله چاخان بود
حُسنش همه گفتند و منِ سر به هوا را . .
آگاه نکردند به شرّی که در آن بود . .
ویروس خطرناک‌تر از عشق ندیدم
یک قاتل بالفطره اگر بود، همان بود
هی ریشه زد ُ ریشه زد ُ ریشه کنم کرد؛
این توده‌ی بدخیم گمانم سرطان بود

[Ramos9248]

‏علاقه باید عُمق داشته باشه و در ژرفاش بشه یه خونه‌ی امن ساخت.
باید بتونی به آدمت مثلِ یه اثرِ هنری نگاه کنی و از روحش مراقبت کنی....

[ماهلین سایتمون]

[Ramos9248]

نوشته بود:
توکل مفهموم قشنگی داره، یعنی
خدایا! من نمی‌دونم چه جوری،
ولی یا تو نشونم بده یا درستش کن!

[ماهلین سایتمون]

گفتند که از لبان او غافل شو
ماه رمضان است کمی عاقل شو
می بوسم و از کسی ندارم ترسی
ای روزه اگر معترضی، باطل شو
-سعید‌مبشر

[Ainoor]

[Ainoor]

فرش هر مجلسی نباشید.
یعنی آقاجون هرجا رسیدی ننشین!
با هرکسی نشست و برخاست نداشته باش.
از آدم‌هایی که از تو کم می‌کنند، فاصله بگیر...

علامه طباطبائی

[MN_]

‌‌‌‌‌

[officer k]

ما به یک باره بزرگ شدیم
انگار آهسته بزرگ شدن بر ما حرام بود.

محمود درویش

[______]

ولی من نمیخوام وقتی ناراحتم میکنی ازم معذرت بخوای، من در واقع میخوام وقتی میدونی چه کاری ناراحتم میکنه، هیچوقت اون کارو انجام ندی.

[Jaana]

گفتم تو فرهاد منی ،
گفتا تو شیرینی مگر؟!
گفتم خرابت میشوم ،
گفتا تو آبادی مگر؟!
گفتم ندادی دل به من ،
گفتا تو جان دادی مگر؟!
گفتم زکویت میروم ،
گفتا تو آزادی مگر؟!
گفتم فراموشم نکن
گفتا تو در یادی مگر؟!

[Hhh Hh]

این پست پاک شده!

[Farhadd]

محکمم، امید‌وارم، همچو کوهی استوار
ساکتم، سبزم، شکوفا، چون درختی در بهار
همچو ابری سرکش و طغیانگر اما سر به راه؛
گاه آرامم، پر از لبخند و گاهی بی‌قرار...

[______]

چه خوب بود اگر آدم در نهایت اندوه و خشم، چشم‌هاش را می‌بست و وقتی می‌گشود، خود را در کلبه‌ای امن، دور، تنها و آرام می‌یافت و تا می‌رفت فکر کند که پیش از این کجا بوده و چقدر اندوه در سینه داشته، نسیم خنکی می‌وزید و حواسش را از تمام دلواپسی‌های جهان پرت می‌کرد...
چه خوب بود اگر آدم می‌توانست هرکجای جهان که کم آورد و دلیلی برای ادامه نیافت، اوضاع و موقعیت و اتفاقات و آدم‌ها را مطابق میل و اراده‌ی خودش عوض کند و چه خوب می‌شد اگر عمر اندوه و رنج‌های آدمی کوتاه بود...

[Hamid.s]

من چمدانت را گرفته بودم
موج‌ها را گرفته بودم
هفت و چند دقیقه‌ی غروب را گرفته بودم
تو اما ...
از درون راه افتادی ...!

[______]

اوایل کوچک بود. یعنی من این طور فکـــر می‌کردم. اما بعد بزرگ و بزرگ‌تر شد. آن‌قدر که دیگر نمی‌شد آن را در غزلی یا قصه‌ای یا حتی دلی حبس کرد. حجم‌اش بزرگ‌تر از دل شد و من همیشه از چیزهایی که حجم‌شان بزرگ‌تر از دل می‌شود، می‌ترسم. از چیزهایی که برای نگاه کردن‌شان –بس که بزرگ‌اند– باید فاصله بگیرم، می‌ترسم. از وقتی فهمیدم ابعاد بزرگی‌اش را نمی‌توانم با کلمات اندازه بگیرم یا در «دوستت دارم»♡♡ خلاصه‌اش کنم، به شدت ترسیده‌ام.