-
شعردانه
-
امشب سبکتر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را
یا وقت بیداری غلط بودست مرغ بام رایک لحظه بود این یا شبی کز عمر ما تاراج شد
ما همچنان لب بر لبی نابرگرفته کام راهم تازه رویم هم خجل هم شادمان هم تنگ دل
کز عهده بیرون آمدن نتوانم این انعام راگر پای بر فرقم نهی تشریف قربت می‌دهی
جز سر نمی‌دانم نهادن عذر این اقدام راچون بخت نیک انجام را با ما به کلی صلح شد
بگذار تا جان می‌دهد بدگوی بدفرجام راسعدی علم شد در جهان صوفی و عامی گو بدان
ما بت پرستی می‌کنیم آن گه چنین اصنام را
سعدی -
هان مشو نومید چون واقف نهی از سر غیب
باشد اندر پرده بازی های پنهان غم مخور
حافظ شیرازیصرفا برای کنکوری های نومید
-
ادم از بی بصری بندگی ادم کرد
گوهری داشت ولی نذر قباد و جم کرد
خوی او در سگی از سگان کمتر است
من ندیدم سگی پیش سگان سر خم کرد اقبال لاهوری -
یک بار بی خبر به شبستان من درآ
چون بوی گل، نهفته به این انجمن درآاز دوریت چو شام غریبان گرفته‌ایم
از در گشاده‌روی چو صبح وطن درآمانند شمع، جامهٔ فانوس شرم را
بیرون در گذار و به این انجمن درآدست و دلم ز دیدنت از کار رفته است
بند قبا گشوده به آغوش من درآآیینه را ز صحبت طوطی گزیر نیست
ای سنگدل به صائب شیرین‌سخن درآ صائب تبریزی -
ای نوبهار عاشقان داری خبر از یار ما
ای از تو آبستن چمن و ای از تو خندان باغ‌ها
ای بادهای خوش نفس عشاق را فریادرس
ای پاکتر از جان و جا آخر کجا بودی کجا
ای فتنه روم و حبش حیران شدم کاین بوی خوش
پیراهن یوسف بود یا خود روان مصطفی -
ای یوسف آخر سوی این یعقوب نابینا بیا
ای عیسی پنهان شده بر طارم مینا بیا
از هجر روزم قیر شد دل چون کمان بد تیر شد
یعقوب مسکین پیر شد ای یوسف برنا بیا
رخ زعفران رنگ آمدم خم داده چون چنگ آمدم
در گور تن تنگ آمدم ای جان باپهنا بیا
خورشید پیشت چون شفق ای برده از شاهان سبق
ای دیده بینا به حق وی سینه دانا بیا
ای جان تو و جان‌ها چو تن بی‌جان چه ارزد خود بدن
دل داده‌ام دیر است من تا جان دهم جانا بیا
تا برده‌ای دل را گرو شد کشت جانم در درو
اول تو ای دردا برو و آخر تو درمانا بیا
ای تو دوا و چاره‌ام نور دل صدپاره‌ام
اندر دل بیچاره‌ام چون غیر تو شد لا بیا
ای قاب قوس مرتبت وان دولت بامکرمت
کس نیست شاها محرمت در قرب او ادنی بیا
ای خسرو مه وش بیا ای خوشتر از صد خوش بیا
ای آب و ای آتش بیا ای در و ای دریا بیا
مخدوم جانم شمس دین از جاهت ای روح الامین
تبریز چون عرش مکین از مسجد اقصی بیا -
دل میل گنه دارد از آن روز که دید
کو را رسن از زلف و درخت از بالاست
-
با می به کنار جوی می‌باید بود
وز غصه کناره‌جوی می‌باید بود
این مدت عمر ما چو گل ده روز است
خندان لب و تازه‌روی می‌باید بود -
اول به وفا می وصالم درداد
چون مست شدم جام جفا را سرداد
پر آب دو دیده و پر از آتش دل
خاک ره او شدم به بادم برداد
-
گفته بودم
بعداز این
باید فراموشَش کنم؛
دیدمَش وز یاد بردم گفته های خویش را..! -
برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق فام را
بر باد قلاشی دهیم این شرک تقوا نام راهر ساعت از نو قبله‌ای با بت پرستی می‌رود
توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام رامی با جوانان خوردنم باری تمنا می‌کند
تا کودکان در پی فتند این پیر دردآشام رااز مایه بیچارگی قطمیر مردم می‌شود
ماخولیای مهتری سگ می‌کند بلعام رازین تنگنای خلوتم خاطر به صحرا می‌کشد
کز بوستان باد سحر خوش می‌دهد پیغام راغافل مباش ار عاقلی دریاب اگر صاحب دلی
باشد که نتوان یافتن دیگر چنین ایام راجایی که سرو بوستان با پای چوبین می‌چمد
ما نیز در رقص آوریم آن سرو سیم اندام رادلبندم آن پیمان گسل منظور چشم آرام دل
نی نی دلارامش مخوان کز دل ببرد آرام رادنیا و دین و صبر و عقل از من برفت اندر غمش
جایی که سلطان خیمه زد غوغا نماند عام راباران اشکم می‌رود وز ابرم آتش می‌جهد
با پختگان گوی این سخن سوزش نباشد خام راسعدی ملامت نشنود ور جان در این سر می‌رود
صوفی گران جانی ببر ساقی بیاور جام را سعدی
خیــــــلـــــــــــی زیـــبـــــا بــــــــــــــود 
-
رونق عهد شباب است دگر بستان را
می‌رسد مژدهٔ گل بلبل خوش الحان راای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان راگر چنین جلوه کند مغبچهٔ باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان راای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان
مضطرب حال مگردان من سرگردان راترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان رایار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان رابرو از خانهٔ گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان راهر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان راماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان راحافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را حافظ این غزل های عرفانی خیلی قشنگن تازه دارم درکشون میکنم و به زیبایی ش پی میبرم 
-
سودا به کوه و دشت صلا می‌دهد مرا
هر لاله‌ای پیاله جدا می‌دهد مراباغ و بهار من نفس آرمیده است
بیماری نسیم، شفا می‌دهد مراسیرست چشم شبنم من، ورنه شاخ گل
آغوش باز کرده صلا می‌دهد مراآن سبزه‌ام که سنگدلی‌های روزگار
در زیر سنگ نشو و نما می‌دهد مرادر گوش قدردانی من حلقهٔ زرست
هر کس که گوشمال بجا می‌دهد مرااستادگی است قبله نما را دلیل راه
حیرت نشان به راه خدا می‌دهد مرااین گردنی که من چو هدف برکشیده‌ام
صائب نشان به تیر قضا می‌دهد مرا صائب تبریزی
