-
شعردانه
|
-
تنت به ناز طبیبان نمی شود محتاج
اگر با ماسک بپوشانی آن رخ زیبا را
-
در زمستان گرمم از گرمای تو
در بهاران شادم از آوای تو
فصل گرما گرمی اش از قلب من
در خزان برگی ام و میمیرم به پیش پای تو
کاش فصل پنجمی در راه بود
کاش نامش فصل وصل ما بود
کاش برگ برگ درختان خزان
برگریزان زرد و سرخ و نغمه خوان
می سرودند با این نوا بخت تو
تو بمان ای که عشق را سامان تویی
ای پادشاه فصل ها
قلب را درمان تویی
از تلخی آشوب ها
کاش فصل پنجمی در راه بود
کاش نامش فصل وصل ما بود
افشین یدالهی -
مردم از درد و به گوش تو فغانم نرسید
جان ز کف رفت و به لب راز نهانم نرسید| شفیعی کدکنی |
-
دلبران مهر نمایند
و وفا نیز کنند؛
دل بر آن مهر چه بندی
که جفا نیز کنند ... -
چه بگویم که ناگفته هم پیداست ...
-
با کمال احتیاج، از خلق استغنا خوش است
با دهان خشک مردن بر لب دریا خوش استنیست پروا تلخکامان را ز تلخیهای عشق
آب دریا در مذاق ماهی دریا خوش استهر چه رفت از عمر، یاد آن به نیکی میکنند
چهرهٔ امروز در آیینهٔ فردا خوش استبرق را در خرمن مردم تماشا کرده است
آن که پندارد که حال مردم دنیا خوش استفکر شنبه تلخ دارد جمعهٔ اطفال را
عشرت امروز بیاندیشهٔ فردا خوش استهیچ کاری بی تامل گرچه صائب خوب نیست
بی تامل آستین افشاندن از دنیا خوش است
صائب تبریزی 
-
ما را ز خیال تو چه پروای شراب است
خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب استگر خمر بهشت است بریزید که بی دوست
هر شربت عذبم که دهی عین عذاب استافسوس که شد دلبر و در دیده گریان
تحریر خیال خط او نقش بر آب استبیدار شو ای دیده که ایمن نتوان بود
زین سیل دمادم که در این منزل خواب استمعشوق عیان میگذرد بر تو ولیکن
اغیار همیبیند از آن بسته نقاب استگل بر رخ رنگین تو تا لطف عرق دید
در آتش شوق از غم دل غرق گلاب استسبز است در و دشت بیا تا نگذاریم
دست از سر آبی که جهان جمله سراب استدر کنج دماغم مطلب جای نصیحت
کاین گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب استحافظ چه شد ار عاشق و رند است و نظرباز
بس طور عجب لازم ایام شباب است
حافظ -
خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
گشاد کار من اندر کرشمههای تو بستمرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند
زمانه تا قصب نرگس قبای تو بستز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود
نسیم گل چو دل اندر پی هوای تو بستمرا به بند تو دوران چرخ راضی کرد
ولی چه سود که سررشته در رضای تو بستچو نافه بر دل مسکین من گره مفکن
که عهد با سر زلف گره گشای تو بستتو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال
خطا نگر که دل امید در وفای تو بستز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت
به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست حافظ -
چه گویم؟
از که گویم؟
با که گویم؟
که این دیوانه را از خود خبر نیست...|فریدون مشیری|
-
خانه دلتنگ غروبی خفه بود
مثل امروز که تنگ است دلم
پدرم گفت چراغ
و شب از شب پُر شد
من به خود گفتم
یک روز گذشت
مادرم آه کشید
زود برخواهد گشت
ابری آهسته به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد
که گمان داشت که هست این همه درد
در کمین دل آن کودک خرد
آری آن روز چو می رفت کسی
داشتم آمدنش را باور
من نمی دانستم معنی هرگز را
تو چرا بازنگشتی دیگر
آه ای واژه ی شوم
خو نکرده ست دلم با تو هنوز
من پس از این همه سال
چشم دارم در راه
که بیایند عزیزانم آه… -
خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است
چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت استجانا به حاجتی که تو را هست با خدا
کآخر دمی بپرس که ما را چه حاجت استای پادشاه حسن خدا را بسوختیم
آخر سؤال کن که گدا را چه حاجت استارباب حاجتیم و زبان سؤال نیست
در حضرت کریم تمنا چه حاجت استمحتاج قصه نیست گرت قصد خون ماست
چون رخت از آن توست به یغما چه حاجت استجام جهان نماست ضمیر منیر دوست
اظهار احتیاج خود آن جا چه حاجت استآن شد که بار منت ملاح بردمی
گوهر چو دست داد به دریا چه حاجت استای مدعی برو که مرا با تو کار نیست
احباب حاضرند به اعدا چه حاجت استای عاشق گدا چو لب روح بخش یار
میداندت وظیفه تقاضا چه حاجت استحافظ تو ختم کن که هنر خود عیان شود
با مدعی نزاع و محاکا چه حاجت است حافظ
:
سعدی 
