-
شعردانه
-
ای جان و ای دو دیده بینا چگونه‌ای
وی رشک ماه و گنبد مینا چگونه‌ای
ای ما و صد چو ما ز پی تو خراب و مست
ما بی‌تو خسته‌ایم تو بی‌ما چگونه‌ای
آن جا که با تو نیست چو سوراخ کژدم است
و آن جا که جز تو نیست تو آن جا چگونه‌ای
ای جان تو در گزینش جان‌ها چه می‌کنی
وی گوهری فزوده ز دریا چگونه‌ای
ای مرغ عرش آمده در دام آب و گل
در خون و خلط و بلغم و صفرا چگونه‌ای
زان گلشن لطیف به گلخن فتاده‌ای
با اهل گولخن به مواسا چگونه‌ای
ای کوه قاف صبر و سکینه چه صابری
وی عزلتی گرفته چو عنقا چگونه‌ای
عالم به توست قایم تو در چه عالمی
تنها به توست زنده تو تنها چگونه‌ای
ای آفتاب از تو خجل در چه مشرقی
وی زهر ناب با تو چو حلوا چگونه‌ای
زیر و زبر شدیمت بی‌زیر و بی‌زبر
ای درفکنده فتنه و غوغا چگونه‌ای
گر غایبی ز دل تو در این دل چه می‌کنی
ور در دلی ز دوده سودا چگونه‌ای
ای شاه شمس مفخر تبریز بی‌نظیر
در قاب قوس قرب و در ادنی چگونه‌ای
مولانا
-
شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد
زدیم بر صف رندان و هر چه بادا باد
گره ز دل بگشا و از سپهر یاد مکن
که فکر هیچ مهندس چنین گره نگشاد
ز انقلاب زمانه عجب مدار که چرخ
از این فسانه هزاران هزار دارد یاد
قدح به شرط ادب گیر زان که ترکیبش
ز کاسه سر جمشید و بهمن است و قباد
که آگه است که کاووس و کی کجا رفتند
که واقف است که چون رفت تخت جم بر باد
ز حسرت لب شیرین هنوز میبینم
که لاله می‌دمد از خون دیده فرهاد
مگر که لاله بدانست بی‌وفایی دهر
که تا بزاد و بشد جام می ز کف ننهاد
بیا بیا که زمانی ز می خراب شویم
مگر رسیم به گنجی در این خراب آباد
نمی‌دهند اجازت مرا به سیر سفر
نسیم باد مصلا و آب رکن آباد
قدح مگیر چو حافظ مگر به ناله چنگ
که بسته‌اند بر ابریشم طرب دل شاد
حافظ
-
ای در دل من میل و تمنا همه تو
وندر سر من مایه سودا همه تو
هر چند به روزگار در می نگرم
امروز همه تویی و فردا همه تو
مولانا
-
آن نخل ناخلف که تبر شد زما نبود
ما را زمانه گر شکند ساز می شویم -
تنت به ناز طبیبان نمی شود محتاج
اگر با ماسک بپوشانی آن رخ زیبا را
-
در زمستان گرمم از گرمای تو
در بهاران شادم از آوای تو
فصل گرما گرمی اش از قلب من
در خزان برگی ام و میمیرم به پیش پای تو
کاش فصل پنجمی در راه بود
کاش نامش فصل وصل ما بود
کاش برگ برگ درختان خزان
برگریزان زرد و سرخ و نغمه خوان
می سرودند با این نوا بخت تو
تو بمان ای که عشق را سامان تویی
ای پادشاه فصل ها
قلب را درمان تویی
از تلخی آشوب ها
کاش فصل پنجمی در راه بود
کاش نامش فصل وصل ما بود
افشین یدالهی -
مردم از درد و به گوش تو فغانم نرسید
جان ز کف رفت و به لب راز نهانم نرسید| شفیعی کدکنی |
-
دلبران مهر نمایند
و وفا نیز کنند؛
دل بر آن مهر چه بندی
که جفا نیز کنند ... -
چه بگویم که ناگفته هم پیداست ...
-
با کمال احتیاج، از خلق استغنا خوش است
با دهان خشک مردن بر لب دریا خوش استنیست پروا تلخکامان را ز تلخیهای عشق
آب دریا در مذاق ماهی دریا خوش استهر چه رفت از عمر، یاد آن به نیکی می‌کنند
چهرهٔ امروز در آیینهٔ فردا خوش استبرق را در خرمن مردم تماشا کرده است
آن که پندارد که حال مردم دنیا خوش استفکر شنبه تلخ دارد جمعهٔ اطفال را
عشرت امروز بی‌اندیشهٔ فردا خوش استهیچ کاری بی تامل گرچه صائب خوب نیست
بی تامل آستین افشاندن از دنیا خوش است
صائب تبریزی 
-
ما را ز خیال تو چه پروای شراب است
خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب استگر خمر بهشت است بریزید که بی دوست
هر شربت عذبم که دهی عین عذاب استافسوس که شد دلبر و در دیده گریان
تحریر خیال خط او نقش بر آب استبیدار شو ای دیده که ایمن نتوان بود
زین سیل دمادم که در این منزل خواب استمعشوق عیان می‌گذرد بر تو ولیکن
اغیار همی‌بیند از آن بسته نقاب استگل بر رخ رنگین تو تا لطف عرق دید
در آتش شوق از غم دل غرق گلاب استسبز است در و دشت بیا تا نگذاریم
دست از سر آبی که جهان جمله سراب استدر کنج دماغم مطلب جای نصیحت
کاین گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب استحافظ چه شد ار عاشق و رند است و نظرباز
بس طور عجب لازم ایام شباب است
حافظ -
خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
گشاد کار من اندر کرشمه‌های تو بستمرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند
زمانه تا قصب نرگس قبای تو بستز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود
نسیم گل چو دل اندر پی هوای تو بستمرا به بند تو دوران چرخ راضی کرد
ولی چه سود که سررشته در رضای تو بستچو نافه بر دل مسکین من گره مفکن
که عهد با سر زلف گره گشای تو بستتو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال
خطا نگر که دل امید در وفای تو بستز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت
به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست حافظ
سعدی
: