-
شعردانه
|
-
درگذشت پر شتاب لحظههای سرد
چشمهای وحشی تو در سکوت خویش
گرد من دیوار میسازد
میگریزم از تو در بیراهههای راه
-
قدخمیده، تکیده
رنگِ رویت پریده
کاش میشد که چیزی بگویی
از سکوت تو پیداست
اینکه لبریزِ راز مگویی
آه
حرفی بزن باوفا!
از چه رو گرفتی چرا؟
-
خندههای عیش ما جز خودفراموشی نبود..
-
سحرم دولت بیدار به بالین آمد
گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمدقدحی درکش و سرخوش به تماشا بخرام
تا ببینی که نگارت به چه آیین آمدمژدگانی بده ای خلوتی نافه گشای
که ز صحرای ختن آهوی مشکین آمدگریه آبی به رخ سوختگان بازآورد
ناله فریادرس عاشق مسکین آمدمرغ دل باز هوادار کمان ابروییست
ای کبوتر نگران باش که شاهین آمدساقیا می بده و غم مخور از دشمن و دوست
که به کام دل ما آن بشد و این آمدرسم بدعهدی ایام چو دید ابر بهار
گریهاش بر سمن و سنبل و نسرین آمدچون صبا گفته حافظ بشنید از بلبل
عنبرافشان به تماشای ریاحین آمد -
ز شاهی تا گدایی یک وجب نیست
اگر شاھی گدا گردد عجب نیستاگر شه یا گدا یا ھر چه ھستی
به هر حالت که ھستی بی سبب نیستاگر مَردی به مردی زندگی کن
سرافرازی از این فرخندگی کنمشو ھرگز غلام و بندہ زر
به درگاہ خدایت بندگی کن -
اندر دل من، درون و بیرون همه او است
اندر تن من، جان و رگ و خون همه اوستاینجای چگونه کفر و ایمان گنجد؟!
بیچون باشد وجود من، چون همه اوست«مولانا»
-
یا رَب نظرۍ بر مَنِ سَرگردان کن
لطفۍ به مَن دِلشده حِـیران کن
با مَن مَکن آنچه من سزاۍ آنم
آنچ از کرم و لطف تو زیبد آن کن -
سبزند آرزوها، در برگهایِ زردم.
-
به چشمانش گوش میداد
صدای سکوت را میشنید
صدایی مملو از غصه هایش
حال آن که او ایستاده میخندید
ح.ص
-
چه برانی چه بخواهی
چه به اوجم برسانی
چه به خاکم بکشانی
نه من آنم که برنجم
نه تو آنی که برانی
نه من آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم
نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهی
در اگر باز نگردد
نروم باز به جایی
پشت دیوار نشینم چو گدا بر سر راهی
کس به غیر از تو نخواهم
چه بخواهی چه نخواهی
باز کن در که جز این خانه
مرا نیست پناهی.خواجهعبداللهانصاری️
-
تو سکوت مرا بشنو که صدای غمم نرسد به کسی
۱۹:۳۵
-
بر سر در بازارچهی عمر نوشتهست
اینجا خبری نیست، اگر هست هیاهوستفاضل_نظری
-
سهراب سپهری
-
سهراب سپهری
-
روزگاریست که سودایِ بتان دینِ من است
غمِ این کار نشاطِ دلِ غمگینِ من است
دیدنِ رویِ تو را دیدهٔ جان بین باید
وین کجا مرتبهٔ چشمِ جهان بینِ من است؟
یارِ من باش که زیبِ فلک و زینتِ دهر
از مه روی تو و اشکِ چو پروینِ من است
تا مرا عشقِ تو تعلیمِ سخن گفتن کرد
خلق را وردِ زبان، مدحت و تحسینِ من است
دولت فقر خدایا به من ارزانی دار
کاین کرامت سببِ حشمت و تمکینِ من است
واعظِ شَحنه شناس این عظمت گو مفروش
زان که منزلگهِ سلطان، دلِ مسکینِ من است
یا رب این کعبهٔ مقصود تماشاگه کیست؟
که مغیلانِ طریقش گل و نسرینِ من است
حافظ از حشمتِ پرویز دگر قصه مخوان
که لبش جرعه کش خسرو شیرین من است
- حافظ
-
من کویری خشکم اما ساحلی بارانیم
ظاهری آرام دارد باطن طوفانیم
-
صدای آب می آید٬
مگر در نهر تنهایی چه می شویند؟
لباس لحظه ها پاک است.
سهراب سپهری -
‹ روزها رفتند و من دیگر،
خود نمیدانم کدامینم!
آن منِ سرسخت مغرور،
یا منِ مغلوب دیرینم؛ ›
#فروغ_فرخزاد -
غبار صبح تماشاست هرچه باداباد
تو هم بخند جهان خراب میخندد
