-
شعردانه
|
-
sheydadb37 در
شعردانه گفته است:اخر چه کند با دل من علم پزشکی
وقتی که به دیدار تو بسته ضربانم
آخر چه کند با دل من علم پزشکی
که عاشق شدم و شرط عروس است ،پزشکی
-
sheydadb37 در
شعردانه گفته است:اخر چه کند با دل من علم پزشکی
وقتی که به دیدار تو بسته ضربانمآخر چه کند با دل من علم پزشکی
که عاشق شدم و شرط عروس است ،پزشکی
ms96sad96 در
شعردانه گفته است:sheydadb37 در
شعردانه گفته است:اخر چه کند با دل من علم پزشکی
وقتی که به دیدار تو بسته ضربانمآخر چه کند با دل من علم پزشکی
که عاشق شدم و شرط عروس است ،پزشکی
مشکل پدرزن بیشعوره
-
گردش پرگار ما را حلقه مويي بس است
مرکز سرگشتگي ها خال دلجويي بس است
نيست با آيينه روي حرف ما چون طوطيان
باعث گفتار ما چشم سخنگويي بس است
بند آهن بر سبکروحان گراني مي کند
گردن باريک ما را حلقه مويي بس است
سر به صحرا مي دهد شوريدگان را ناله اي
يک جهان آهوي وحشت ديده را هويي بس است
مطلب آزادگان دست از دو عالم شستن است
همچو سرو از گلستان ما را لب جويي بس است -
نشستم روی ساحل، حال دریا را نمیدانم!
من این پایینم و قانون بالا را نمیدانم !
چرا اینقدر مردم از حقایق رویگردانند؟!
دلیل این همه انکار و‌حاشا را نمیدانم!
تمام قصه‌های عاشقانه آخرش تلخ است!
دلیل وضع این قانون دنیا را نمیدانم!
نپرس از من که: «در آینده تصمیمت چه خواهد شد»؟
که‌من برنامه های صبح فردا را نمیدانم!
همیشه ترس از روز مبادا داشتم، اما،-
کماکان معنی «روز مبادا» را نمیدانم!
تو‌تا دیروز میگفتی که: «بی تو زود میمیرم»
-ولی این حرف دیروز است؛ حالا را نمیدانم-
برای چندمین بار است ترکم میکنی، اما-
گمانم بیش از این راه «مدارا» را نمیدانم!
نمیدانم که این شعر از کجا در خاطرم مانده:
یکی اینجا دلش تنگ است! آنجا را نمیدانم!
چرا اینقدر آدم های تنها زود میمیرند؟!
دلیل مرگ آدم های تنها را نمیدانم!
همیشه شعرهایم چیزهایی از تو میدانند ؛
که من- با آنکه شاعر هستم- آنها را نمیدانم!
اصغر عظیمی -
کوله بارم بر دوش، سفری باید رفت،
سفری بی همراه،
گم شدن تا ته تنهایی محض،
یار تنهایی من با من گفت:
هر کجا لرزیدی،
از سفرترسیدی،
تو بگو، از ته دل
من خدا را دارم...
-
sheydadb37 در
شعردانه گفته است:اخر چه کند با دل من علم پزشکی
وقتی که به دیدار تو بسته ضربانمآخر چه کند با دل من علم پزشکی
که عاشق شدم و شرط عروس است ،پزشکی
ms96sad96
شرط خوبیه!!!ایول -
آه! دیری است کاین قصه گویند
از بر شاخه مرغی پریده
مانده بر جای از او آشیانه -
گوش کن با لب خاموش سخن میگویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان منو توست
#هوشنگ ابتهاج -
خرمن سوخته‌ی ما به چه کارش می‌خورد؟
که چو برق آمد و
در خشک و ترِ ما زد و رفت ...!#هوشنگ_ابتهاج
-
I do not know what I want to say
Glad on my bones ...!نمیدانم چه می‌خواهم بگویم
غمی در استخوانم می‌گدازد ...!
#هوشنگ_ابتهاج
-
خری با صاحب خود گفت در راه / که ای بی رحم بی انصاف بد خواه
مرا تا چند زیر بار داری؟ / مرا تا چند با جان کار داری
خدا مرگت دهد تا شاد گردم / ز بند محنتت ازاد گردم
جوابش داد:کای حیوان دربند! / چرا از مرگ من هستی تو خرسند؟
علاجی کن که دیگر خر نباشی / کشیدن بار را در خور نباشی
واگر نه تا تو خر هستی,بناچار / چه من چه دیگری از تو کشد کار.
عهههههه»
