-
شعردانه
-
نمیگویم به وصل خویش شادم گاه گاهی کن
بلاگردان چشمت کن مرا گاهی نگاهی کن
-
دردمندان بیشتر واقف ز احوال همند
از من درد آشنا پرس آنچه بر مجنون گذشت
-
نیست کاری به شما مردم فرزانه مرا
واگذارید دمی با دل دیوانه مرا
خود پرستی ز شما دوست پرستی از من
غم جان است شما را غم جانانه مرا
کاش در آتش حسرت بگدازد چون شمع
آنکه در آتش غم سوخت چو پروانه مرا
یاد آن شب که به دیوانگیم قهقهه زد
ریخت آن سلسله ی زلف چو بر شانه مرا
گر نگشتی به مراد دلم ای چرخ مگرد
بی نیاز از تو کند گردش پیمانه مرا
"اطهری" نالم از آن چشم فسونگر؟ حاشا
دل من کرد به دیوانگی افسانه مرا
-
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به کراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس ، کز گرمگاه سینه می اید برون ، ابری شود تاریک
چو دیدار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... ای
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپا خورده ی رنجور
منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است
-
طاعت از دست نیاید گنهی باید کرد
به کوی دوست به هر حیله رهی باید کرد -
هرگز از مرگ نهراسیده ام
اگرچه دستانش از ابتذال شکننده تر بود
هراس من باری، همه از مردن در سرزمینی ست
که مزد گور کن از آزادی آدمی افزون تر باشد
-
بیخود از زمزمه ی مرغ گرفتار شدم
دیگری یاد تو میکرد من از کار شدم
دوش در خواب تورا بر سر بالین دیدم
سایه ی گل بسرم بود چو بیدار شدم
تو زندگی مثل درختی باش که اگه کسی بهت لگد زد شکوفه بارون بشی
-
بیخود از زمزمه ی مرغ گرفتار شدم
دیگری یاد تو میکرد من از کار شدم
دوش در خواب تورا بر سر بالین دیدم
سایه ی گل بسرم بود چو بیدار شدم
loveryou021 فک کنم تصمیم گرفتید کل سایت گنجور رو اینجا بارگذاری کنید :)) با تشکر
-
loveryou021 فک کنم تصمیم گرفتید کل سایت گنجور رو اینجا بارگذاری کنید :)) با تشکر
@soheil95s95 اونی که خوب بود ما گزاشتیم
-
loveryou021 فک کنم تصمیم گرفتید کل سایت گنجور رو اینجا بارگذاری کنید :)) با تشکر
@soheil95s95 در
شعردانه گفته است:loveryou021 فک کنم تصمیم گرفتید کل سایت گنجور رو اینجا بارگذاری کنید :)) با تشکر
آره منم نظرم اینه که مثل شاطر هی کپی نکنیم
شاه بیت هایی رو که دوست داریم بزاریم
ما همواره زندانی هویتمان هستیم ...
-
@soheil95s95 در
شعردانه گفته است:loveryou021 فک کنم تصمیم گرفتید کل سایت گنجور رو اینجا بارگذاری کنید :)) با تشکر
آره منم نظرم اینه که مثل شاطر هی کپی نکنیم
شاه بیت هایی رو که دوست داریم بزاریمnajafiali78
سالها پیروی مذهب رندان کردمتا به فتوی خرد حرص به زندان کردم
من به سرمنزل عنقا نه به خود بردم راه
قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم
سایهای بر دل ریشم فکن ای گنج روان
که من این خانه به سودای تو ویران کردم
توبه کردم که نبوسم لب ساقی و کنون
میگزم لب که چرا گوش به نادان کردم
در خلاف آمد عادت بطلب کام که من
کسب جمعیت از آن زلف پریشان کردم
نصفشو حذف کردم به خاطر شما ولی خیلی خوب گفته حافظ همه ی بیتاشوهیچ کس کامل نیست حتی خود تو
-
najafiali78
سالها پیروی مذهب رندان کردمتا به فتوی خرد حرص به زندان کردم
من به سرمنزل عنقا نه به خود بردم راه
قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم
سایهای بر دل ریشم فکن ای گنج روان
که من این خانه به سودای تو ویران کردم
توبه کردم که نبوسم لب ساقی و کنون
میگزم لب که چرا گوش به نادان کردم
در خلاف آمد عادت بطلب کام که من
کسب جمعیت از آن زلف پریشان کردم
نصفشو حذف کردم به خاطر شما ولی خیلی خوب گفته حافظ همه ی بیتاشو@njzamin در
شعردانه گفته است:najafiali78
سالها پیروی مذهب رندان کردمتا به فتوی خرد حرص به زندان کردم
من به سرمنزل عنقا نه به خود بردم راه
قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم
سایهای بر دل ریشم فکن ای گنج روان
که من این خانه به سودای تو ویران کردم
توبه کردم که نبوسم لب ساقی و کنون
میگزم لب که چرا گوش به نادان کردم
در خلاف آمد عادت بطلب کام که من
کسب جمعیت از آن زلف پریشان کردم
نصفشو حذف کردم به خاطر شما ولی خیلی خوب گفته حافظ همه ی بیتاشوپسندیدم سلیقه ی شعرخوانیت رو
-
شاید زیباترین و موثرترین شعر ک شنیدم؛
شعر به دردبخور!
سعدی باب هفتمسخن در صلاح است و تدبیر وخوی
نه در اسب و میدان و چوگان و گویتو با دشمن نفس همخانهای
چه در بند پیکار بیگانهای؟عنان باز پیچان نفس از حرام
به مردی ز رستم گذشتند و سامتو خود را چو کودک ادب کن به چوب
به گرز گران مغز مردان مکوبوجود تو شهری است پر نیک و بد
تو سلطان و دستور دانا خردرضا و ورع: نیکنامان حر
هوی و هوس: رهزن و کیسه برچو سلطان عنایت کند با بدان
کجا ماند آسایش بخردان؟تو را شهوت و حرص و کین و حسد
چو خون در رگانند و جان در جسدهوی و هوس را نماند ستیز
چو بینند سر پنجهٔ عقل تیزرئیسی که دشمن سیاست نکرد
هم از دست دشمن ریاست نکردنخواهم در این نوع گفتن بسی
که حرفی بس ار کار بندد کسی -
-
اینو خیلی دوست دارم
یه جورایی حال دل این روزامه
..
تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی
که شراب نا امیدان چقدر خمار دارد
.
.
خطاب به افراد مدعی
-
زندگی رسم خوشایندی است
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرشی دارد اندازه عشق
زندگی چیزی نیست که لب طاقچه عادت از یادمن و تو برود!#سهراب_سپهری
-
شب چو در بستم و مست از می نابش کردم ماه اگر حلقه به در کوفت جوابش کردم
دیدی آن ترک ختا دشمن جان بود مرا گرچه عمری به خطا دوست خطابش کردم
منزل مردم بیگانه چو شد خانه چشم آنقدر گریه نمودم که خرابش کردم
شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع آتشی در دلش افکندم و آبش کردم
غرق خون بود و نمی خفت ز حسرت فرهاد خواندم افسانه شیرین و به خوابش کردم
دل که خونابهٔ غم بود و جگرگوشه دهر بر سر آتش جور تو کبابش کردم
زندگی کردن من مردن تدریجی بود آنچه جان کند تنم عمر حسابش کردم -
بزن باران ...
که این دیوانه سرگردان بماند
بهانه ای بده به ابر کوچه که نگاه من در اوج گریه ها فقط تو میشوی پناه من
به داد من برس
هوا هوای خاطرات اوست... -
پرسی که چگونه ای؟ چه گویم؟
کز مرده برون نیاید آواز...!#دهلوی
