هرچی تودلته بریز بیرون۶

[Anzw 18]

شاهان جهان باشند از جان چو گدای تو
محبوب تر از جانی صد جان به فدای تو

رندان ز تو می جویند زهاد ز تو حلوا
هر کس به هوای خود مائیم و هوای تو

دل خلوت خاص تست ، بنشین تو به جای خود
والله که نخواهم داشت غیر تو به جای تو

گر دست مرا گیری من دامن تو گیرم
پائی ز تو گر یابم آیم به سرای تو

گویند که این و آن باشند برای ما
نی نی که غلط کردند هستند برای تو

جز نقش خیال تو در چشم نمی آید
هر نور که می یابم بینم به لقای تو

در دار فنا سید از عشق تو گر جان داد
جانش ز خدا جوید پیوسته بقای تو

-شاه‌نعمت‌الله‌ولی

[xanomi]

دیشب صدای تیـــشه از بیستــون نیامــد
گویا به خواب شیـرین فــــرهاد رفته باشــد

[xanomi]

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد جز غم؟
که هزار آفرین بر غم باد

[xanomi]

چو عاشق می‌شدم گفتم که بُردم گوهرِ مقصود
ندانستم که این دریا چه موجِ خون‌فشان دارد

[Sunniva]

تا کی چو کرم پیله برگرد خود تنیدن

پروانه شو که باید از این قفس پریدن

[__Aqua]

به جان جوشم که جویای تو باشم
خسی بر موج دریای تو باشم
تمام آرزوهای منی، کاش
یکی از آرزوهای تو باشم

“شفیعی کدکنی”

[Anzw 18]

کیم مست می میکده ی کرب و بلادی
یدی گوئی بیر کاسه مِیَه ساتسا روادی

[Hamid.s]

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم

در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید

عطر صد خاطره پیچید

یادم اید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دلداده به آواز شباهنگ

یادم آید تو به من گفتی :

از این عشق حذز کن!

لحظه ای چند بر این آب نظر کن

آب آیینه عشق گذران است

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باش فردا که دلت باد گران است!

تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن

با تو گفتم حذر از عشق ندانم

سفر از پیش تو هرگز نتوانم

نتوانم

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد

چون کبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی

من نه رمیدم نه گسستم

باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم

"حذر از عشق؟" ندانم

نتوانم

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت....

اشک در چشم تو لرزید

ماه بر عشق تو خندید

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیم

نگسستم نرمیدم

رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم....

بی تو اما

به چه حالی من از آن

کوچه گذشتم

[__Aqua]

پنجره باز بود
گنجشککی آمد با آواز دلنشین
به گمانم دانه میخواست
دانه نداشتیم
رید
و پرید

[__Aqua]

مرا سفر به کجا می‌برد؟
کجا نشان قدم، ناتمام خواهد ماند 
و بند کفش به انگشت‌های نرمِ فراغت 
گشوده خواهد شد؟
کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش 
و بی‌خیال نشستن...

سهراب سپهری
Hhh Hh

[AmirBarsam]

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند و من دانم و دل داند و من

خاک من گل شود و گل شکفد از گل من
تا ابد مهر تو بیرون نرود از دل من
.
@دختر-بهار ️

[__Aqua]

سخن ، بى تو مگر جاى شنیدن دارد ؟
نفس ، بى تو کجا ناى دمیدن دارد

علت کورى. یعقوب نبى معلوم است
شهر بى یار مگر ارزش دیدن دارد….

"شهریار"

[Hamid.s]

چشم من، چشم تو را دید ولی دیده نشد
من همانم که پسندید و پسندیده نشد
 
یاد لب‌های تو افتادم و با خود گفتم:
غنچه‌ای بود که گل کرد ولی چیده نشد

ای که مهرت نرسیده است به من، باور کن
هیچ کس قدر من از قهر تو رنجیده نشد
 
عاشقت بودم و این را به هزاران ترفند
سعی کردم که بفهمانم و فهمیده نشد

[Anzw 18]

بیا که تیر نگاهت هنوز در پر ماست
گواه ما پر خونین و دیده تر ماست

دلی که رام محبت نمی‌شود دل توست
سری که در ره مهر و وفا رود سر ماست

به پادشاهی عالم نظر نیندازیم
گدای درگه عشقیم و عشق افسر ماست

-فریدون مشیری

[Anzw 18]

بسیار بگفتم دل دیوانه ی خود را
پندم نکند گوش زهی خیره ی خود را

روی تو همی خواهم و خوبست مرا رأی
تدبیر ندارم چکنم طالع بد را

فریاد ز دست دل خودرأی بلاکش
الحق که به جانم شده دشمن دل خود را

مست است مدام از قدح شوق تو جانم
بر مست ملامت نرسد اهل خرد را

پروانه صفت پیش تو ای شمع جهان سوز
خواهم که بسوزم همگی جسم و جسد را

بلبل صفتم ناله هزارست ز شوقت
ای خار چو من کرده گل روی تو صد را

از دیده چنان سیل محبّت بگشایم
کز سینه ی دشمن ببرم زنگ حسد را

آن روز که در خاک تنم را بسپارند
بر یاد تو چون روضه کنم خاک لحد را

بر جان جهان داغم غم هجر تو تا کی
کم سوز دل سوخته، دارای صمد را

-جهان ملک خاتون

[Hamid.s]

وه که جدا نمی شود فکر تو از خیال من...

[Hamid.s]

ما همانیم که بودیم و
محبت باقی‌ست ...!

۰۱:۳۵

[Hamid.s]

زِ مهجوران نمی‌جویی نشانی
کجا رفت آن وفا و مهربانی

[Hamid.s]

دلتنگ صدای تو و لبریز سکوتم
من غنچه‌ی تبعیدی باغ ملکوتم

بر باد نرفته است سر سبزم و عمری است
در باغچه‌ی خاطره مدیون سکوتم

از خویش اگر دست کشیدم، نکشیدم
جز نقش تمنای تو در قاب قنوتم

گفتم همه‌جا از تو و از خویش نگفتم
من آینه‌ی وصف جلال و جبروتم

[Anzw 18]

این چنین زیر و زبر عالم نمی‌ماند مدام
می‌نشاند چرخ هر کس را به‌ جای خویشتن

صائب تبریزی